Page 262 - ๗๐ พรรษา เจ้าหญิงแห่งปวงประชา
P. 262
่
ั
้
่
้
้
ในระหัวางเยู่อนป็ระเทศจนครงน ขาพเจาจะได็มโอกาสไป็เยู่ยู่มชมสถ่านทสาคญตัาง ๆ
�
�
�
่
่
่
�
�
ั
่
�
ำ
็
�
และโบราณ์สถ่านหัลายู่แหัง ขาพเจาตัระหันกเป็นอยู่างด็วา มรด็กตักทอด็ทางป็ระวตัศาสตัร ์
�
้
้
ิ
ั
ั
่
�
�
็
ำ
ั
�
ั
ั
ิ
�
�
ั
อนลาค�าของจ่นนัน เป็็นผู้ลมาจากความขยู่นขนแขงและสตัป็ญญาของชนชาวจ่นทังสิน
�
่
้
่
่
้
้
้
่
่
ิ
ขาพเจาและคณ์ะจะนำาเอาส�งทได็เรยู่นรและพบเหั็น โด็ยู่เฉพาะมิตัรไมตัรจิตัของป็ระชาชนจน
็
�
้
ถ่ายู่ทอด็ใหัแก�ป็ระชาชนชาวไทยู่ ได็ทราบถ่งความสาเรจในการเยู่่อนจ่นครังน่ด็วยู่”
ำ
�
�
้
้
ึ
�
ำ
เป็นทราลอกันวั่า ในการเสด็จฯ ไปทรงเยอนประเทศิจีนคร�งน�นได้ทรงสร้าง
ั
่
ั
ี
�
่
็
้
ั
็
�
ี
ควัามื่ประทบใจแกประชาชนชาวัจนทมื่าเขาเฝึาฯ รอรบเสดจเปนอยางมื่าก
้
่
่
ั
ี
ี
่
็
ี
่
ึ
ี
ั
โดยระหวัางเสดจฯ ไปทรงเย�ยมื่ชมื่โรงงานศิลปหตถึกรรมื่ฝึมื่อของจนแหงหนง
ิ
�
่
ไดมื่พระราชดำารสกบสาวัโรงงานอย่างเปนกนเอง ดวัยภาษ์าจีนชดถึอยชดคาวัา
ั
ั
ี
ั
ั
้
็
้
่
ั
้
ำ
็
ี
่
�
้
�
ี
ี
่
ิ
“เหนหาวัขัน ไจเจียน เซึ่ยะเซึ่ยะหนี” ถึอดควัามื่เปนภาษ์าไทยไดวัา “ด้ดมื่าก
้
�
่
้
ั
ุ
ไวัพบกนใหมื่ ขอบคณ”
�
ตลอดเวัลาทีประทบอยในกรงปกกิง และเสดจฯ ไปทรงเย่อนเมื่่องตาง ๆ
ั
็
ั
่
้
�
่
ุ
ิ
ี
็
�
ของประเทศิจน ทรงแสดงพระองคเปนผู้ใฝึในควัามื่รอยางยงยวัด โดยทรง
้
่
้
์
้
้
่
�
ุ
่
้
�
ี
ิ
�
ิ
�
ั
จดบันทกเรองราวัทุกสงทกอย่างทไดทรงพบเห็น และทรงซึ่ักถึามื่ส�งทสงสย
ี
ึ
จนกระจาง ขณะเดยวักน ทรงพยายามื่เผู้ยแพร่ศิลปวัฒนธรรมื่ของไทย
ั
ี
ั
ิ
่
โดยทรงแสดงให้ชาวัจีนไดเหนถึงควัามื่งดงามื่ของพระราชจริยวัตรแบบไทยแท้ ๆ
ึ
ั
้
็
์
ุ
ุ
ดวัยการทรงฉลองพระองคทกชดเปนผู้าไทย
้
้
็
็
ี
พื่ร์ะร์าชีนัพื่นัธี์และมิตร์ภาพื่จ้ากการ์เสดจ้ฯ ไปัทร์งเย้อนัปัร์ะเทศจ้นั
ิ
ั
ิ
ี
็
ั
ี
่
ั
่
�
ึ
้
ทกครงทเสดจฯ ไปทรงเยอนสาธารณรฐประชาชนจน จะทรงพระราชนพนธหนงสอบนทกเสนทาง
�
ั
ุ
์
ี
็
้
้
ิ
่
ี
้
่
ั
่
่
การเสดจฯ อยเสมื่อ สงผู้ลใหกระแสนยมื่ภาษ์าจนและวัฒนธรรมื่จนเผู้ยแพรอยางกวัางขวัางและ
็
่
่
้
�
ั
ั
ี
ตอเนองในสงคมื่ไทย และช่วัยใหการแลกเปล�ยนวัฒนธรรมื่ระหวั่างสองประเทศิประสบผู้ลสำาเรจอย่างมื่าก
่
ำ
เน�องจากทรงเป็นทรักใคร่อย่างย�งของปวังชนชาวัไทย จึงมื่ีคนไทยจานวันมื่ากเดินตามื่รอยพระบาทศิึกษ์าภาษ์า
ิ
ี
�
ิ
ั
จน และเดนทางไปเทียวัประเทศิจนอยางคกคก
ึ
ี
�
่
ี
่
ั
พระองคยงสนพระราชหฤทยศิลปวัฒนธรรมื่แขนงตาง ๆ ของแดนมื่งกร ไมื่วัาจะเปนการศิกษ์า
ึ
์
ิ
็
่
ั
ั
ั
่
ำ
ี
ำ
ี
์
ึ
ี
�
ี
่
เขยนลายสอจน การวัาดภาพแบบจน และการฝึกรามื่วัยไทเกก ขณะเดยวักนทรงนาประสบการณจากการ
ั
่
่
่
ี
่
�
ั
ิ
็
ิ
เสดจฯ ไปทรงเยอนแผู้นดนจนอยางตอเนองตลอดหลายปทผู้านมื่าถึายทอดเปนหนงสอพระราชนพนธ ์
่
่
่
ี
�
็
่
ี
่
้
�
ั
ใหคนไทยไดอานในรปแบบของสารคดีทองเทยวั และยังทรงเลอกนวันยายเรองดงของจนมื่าแปลเป็นภาษ์าไทย
่
้
้
่
ี
ิ
�
ี
่
็
ั
่
�
ี
ั
ุ
่
�
ิ
่
ั
์
ิ
่
หลายเรอง โดยนาสงเกตวัา ในบทพระราชนพนธแปลจากนวันยายจนเกอบทกเรองมื่กจะมื่ตวัละครเอกเปน
ี
่
้
ั
ผู้้หญง และสะทอนถึึงสภาพสงคมื่ในยคตาง ๆ ของจน
ิ
ุ
้
่
ี
ี
ึ
ั
�
นอกจากนยงทรงศิกษ์าภาษ์าจีนจนเชยวัชาญรอบดาน โดยเคยเสด็จฯ ไปทรงศิึกษ์าภาษ์าและวัฒนธรรมื่
้
ั
�
ี
ั
ี
็
้
ของจนทมื่หาวัทยาลยปกกงเปนเวัลาหนงเดอนเตมื่ เมื่อป ๒๕๔๔ สรางควัามื่ปลาบปลมื่ใจใหกบเหลาคณาจารย ์
ั
ิ
ั
่
ิ
�
ี
�
้
่
่
็
ี
�
�
�
ึ
่
ั
ิ
ิ
่
�
ี
้
ชาวัจนทีถึวัายการสอนเปนอยางยง โดยทางมื่หาวัทยาลยท้ลเกลาฯ ถึวัายปรญญาดษ์ฎบณฑิิตกตตมื่ศิกดิ� สวัน
ั
ุ
ิ
�
่
ี
ิ
ั
็
ิ
ิ
ึ
�
้
ี
กระทรวังศิกษ์าธการของจนท้ลเกลาฯ ถึวัาย “รางวลมตัรภาพด็านภาษาและวฒนธิรรมจ่น” ขณะทีสมื่าคมื่
ั
ั
้
ิ
มื่ตรภาพวัเทศิสมื่พนธแหงประชาชนจนทลเกลาฯ ถึวัายพระสมื่ญญานามื่ใหทรงเปน “ท่ตัสันถ่วไมตัรไทยู่-จน”
ิ
็
่
ั
์
้
่
ี
้
ิ
่
ั
้
ั
ุ
ั
์
เมื่่อวัันที ๒๖ กมื่ภาพนธ ๒๕๔๗
�
�
258
